Ξεκινάμε τη ζωή μας με μια αναπνοή και αποδεσμευόμαστε από τη ζωή με μια τελευταία αναπνοή. Πρίν βουτήξουμε στα βαθειά, παίρνουμε μια μεγάλη αναπνοή, γεμίζουμε το σώμα μας με τον αέρα που περνά από τα ρουθούνια και το στόμα μας και κρατά τη καρδιά μας ζωντανή όσο διαρκεί η βουτιά. Μέχρι να ξαναβγούμε στην επιφάνεια όπου και θα ξανααναπνεύσουμε με μια φωνή που εκτονώνει την αγωνία της (επ)ανόδου στο οξυγόνο. Η αναπνοή μας κρατά ζωντανούς, μας φέρνει σε επαφή με το σώμα μας. Όταν κλαίς και δεν παίρνεις ανάσα από τον λιγμό, όταν γελάς με όλη σου την ενέργεια και η ανάσα μεταφέρει την ευτυχία στο στομάχι. Όταν ο θυμός σου εκφράζεται με λέξεις ατέρμωνες μέσα σε μια ανάσα. Όταν κάνεις έρωτα και η ανάσα σου πάλεται μαζί με όλα τα κύτταρα στο σώμα σου, όταν κοιτιέστε και η ανάσα σου αναπνέει από το δέρμα σου με ανατρυχίλες.
Η αναπνοή μεταφέρει συναισθήματα, μας ενώνει, μας αθροίζει σε ενα σώμα, με ενα φιλί, η ανάσα μου με την ανάσα σου. Η αναπνοή είναι παρουσία. Ύπαρξη. Και η συνάντηση της αναπνοής μου με την δική σου είναι η κοινή μας ζωή. Διαβάζοντας Αριστοτέλη, πήρα μαζί μου την φράση “Η ψυχή είναι ενέργεια. Ολοκληρωμένη κίνηση.” Η ανάσα όπως και η ψυχή είναι ενέργεια. Η ανάσα μας είναι μια ολοκληρωμένη κίνηση πρός τα μέσα μας. Περνά από τη μύτη, ζεσταίνει το λαιμό μας, ανασηκώνει το στήθος μας, διαρρέεται στα ζωτικά μας όργανα, στην κοιλιά, στο κέντρο μας, και καταλήγει στα άκρα, που μας κινούν, μεταφέρουν την ενέργειά μας στον κόσμο, στην ζωή μας. Στην άθληση, όπως και στη ζωή, η ανάσα σου ρυθμίζει την αντοχή σου, επανακτάς την δύναμή σου με μια αναπνοή. Στην τέχνη, η αναπνοή είναι έμπνευση, η ζωή και κάθε μορφή της και στοιχείο της αραδειάζεται στα χρώματα μιας παλέτας και ξαναζεί πάνω στον καμβά, μέσα από ένα φωτογραφικό φίλμ, πάνω στην σκηνή τα σώματα κινούνται. Όπως και στην ζωή, τα σώματα κινούνται και πλάθουν ανανμνήσεις κάθε στιγμή, κρατώντας την ενέργεια αυτή σε συνεχή κίνηση.
Κρατώ την αναπνοή για σήμερα, την ψυχή που κινεί, την ενέργεια που κάνει τις μοναχικές παράλληλες γραμμές να κινηθούν όλο και πιο κοντά η μια στην άλλη και να συναντηθούν, να συγκρουστούν πάνω στο λευκό κενό των γεωμετρικών αξόνων Χ και Ψ και Ζ. Κρατώ την ενέργεια που ρέει και μετά τον αποχωρισμό τους και σχηματίζει τρίγωνα και κύκλους και μας απομακρύνει και μας ξαναέλκει. Κρατώ τον πόνο του αποχαιρετισμού, την ασφικτικά πηχτή ενέργεια στον άδειο χωροχρόνο της απουσίας και την θερμή αναπνοή του φιλιού στην ένωση δύο σωμάτων.
Τις προάλλες , διαβάζοντας για την ζωή, έψαξα στο συγγραφικό λεξικό την ερμηνεία της λέξης endure: suffer with patience, remain in existence (υποφέρω με υπομονή/ συνεχίζω να υφίσταμαι. Μα τι ειρωνεία μέσα σε μια λέξη). Στην ίδια σελίδα λίγο πιο πέρα, (τυχαία άραγε;) η λέξη abiding love: enduring, continuing without change (η αγάπη που συνεχίζει να υφίσταται χωρίς αλλαγές). Πιο κάτω, supersede: when one thing takes the place of another, υποκαθιστώ. κάτι παίρνει τη θέση κάτι άλλου. Και στο τέλος της σελίδας, exonerate. To clear or free from blame and guilt. To restore one’s reputation. Μια αόρατη μεταφορά πάνω σε εναν άξονα, απο την αγαπη, στον πόνο, στην αντικατάσταση, την εναλλαγή και την αποδέσμευση. Ίσως να φιλοσοφώ, μα η φιλοσοφία είναι ζωή. Ίσως να ονειροπολώ, μα τα όνειρα είναι η πραγματικότητα της ψυχής. Ζωή και ΨυΧή, οι άξονες Ζ και Ψ και Χ . 
nassia kapa 