We are such stuff | as dreams are made on| and our little life | is rounded with a sleep
The Tempest, William Shakespeare
|γή|
Ευχαριστώ τους εχθρούς μου, γιατί βρήκαν ένα κομμάτι γής πάνω μου να περπατήσουν, βρήκαν πνεύμονες μέσα μου να αναπνεύσουν, βρήκαν εγδορές στο δέρμα μου που εγώ είχα σκαλήσει να κοιμηθούν. Ευχαριστώ γιατί ίσως τελικά δεν ήταν εχθροί μου, ούτε εχθρικό ήταν το κομμάτι γής μου που τους καθρεύτισε, ήταν ενα βιβλίο που ακόμα δεν έιχα διαβάσει.
Τα κύτταρα του σώματός μας θυμούνται όσα έχουμε ζήσει, είναι σαν να ταξιδεύουν αναμνήσεις με κάθε βήμα μας, κρέμονται από τις τρύχες μας, τις παρανυχίδες μας, από τα βλέφαρά μας. Είναι κομμάτια μας που άλλωτε αναπαύονται στη λήθη και άλλωτε μιλούν. Άλλωτε δακρύζουν και άλλωτε χαμογελούν. Κάποιες φορές είναι ακόμα άγνωστα και κάποιες άλλες μοιάζουν με τις λέξεις που κρύβονταν πίσω από τα χείλη μας και φανερώθηκαν όταν το ερέθισμα τις απελευθέρωσε.
Σήμερα το πρωί, πάνω στο στρώμα μου, με την κοιλιά ελεύθερη να αναπνέει ανάμεσα στα γονατισμένα πόδια μου, με τα χέρια παραδωμένα και το κεφάλι ανάλαθρο από την βαρύτητα της γής και του μυαλού, αφέθηκα. Και μαζί αφέθηκε ενα κομμάτι πόνου που “ξέχασα” μέσα μου. Μια διακεκομένη ανάσα με παράπονο παλιδρόμισε τον λάρυγγα πρίν το δάκρυ, σαν τα λόγια που δεν αφέθηκαν, δεν πήραν ήχο. Σαν μια βουβή μουσική, προσωπική.
Είμαι μια γή με κομμάτια που γεννήθηκαν μαζί με εμένα, με κομμάτια που καλλιέργησαν πάνω μου άλλοι, κομμάτια που κάηκαν και αναγενιούνται, κομμάτια αναγεννημένα που απλώνονται, τραυματίζονται, ζαρώνουν, αναπνέουν και αναμορφώνονται. Κομμάτια άλλα που περιμένουν, που κρύβονται, που διστάζουν. Είμαι μια γή που φιλοξενεί και διώχνει, διψά και εκρέει ιδρώτα και δάκρυ. Που σωπαίνει και άλλωτε, σπάνια αλλά εμφανώς, κραυγάζει. Είμαι μια γή που πονά γιατί πρέπει να οργωθεί και να χαραχτεί, για να ανοίξει ξανά τα ζωτικά της όργανα στον αέρα. Αναπνέει, βαθειά, και στην εκπνοή ξερνά, αποτοξινώνει το χώμα της.
Γή.
.self on canvas.
One once said “We never really encounter the world, all we experience is our own nervous system.”
Life has changed. Or I have. The way I see me. The way I see in me.
Self.
I remain silent for longer time. I dedicate more and more time of my dailiness to my yoga practice. I touch my body’s and probably mind’s limits, my fears, my breaking points and create more space for me to love. And every day is a new beginning. I am only learning. Or unlearning. I feel I start again and again, from another point on my soul map. My mind and I are in the process of establishing a new relationship, one where my heart is above, higher above. I meditate more. Once I wake up. And my dreams come back like waves in feelings. And I try to observe without judgement. I met this Yogi with the amazingly calming voice, god there is always a voice to travel within my unconsciousness, and he showed me what being quiet feels like. A yoga teacher reminded me earlier today that accepting that you will fall is strength empowering. It is part of the process. And one of the the biggest lessons in (my) life. Let go of fear and surrender to the flow.
.untitled.
It’s the untitled part of me that I love the most. It includes all that is coming and all that has come. I am what you (choose) to see in me. I am what I (choose) to see in you. I am all the dreams, the failures, the pride, the sadness, the laughter, the tears, the possibilities and the growth, the memories and the regrets. I am.
.dive deep.
“As one shines light into the dark of the psyche as strongly as one can, the shadows, where the light is not, grow even darker. This dark cannot be let alone. The questions cannot be hidden or forgotten. They must be asked. They must be answered. The deepest work is usually the darkest. (Dive deeper). Don’t be afraid to investigate the worst”
Women who run with the wolves.
.hello, my name is Athanassia.
Athanassia means immortality. And what 2016 taught me is that saying good bye rarely means it is the end. It means we move on to an other dimension. One that is not seen, it is only felt. With the heart. In the heart.
2016 was an enormous good bye for me. It made me feel so fragile, so human. But this is not a step back, it is not sign of weakness. It is a sign that we get closer to our true self, the one with endless possibilities. We discover pieces of ourselves in saying good bye, in hearing ourselves saying it.
During my trip to Genoa, my colleagues kept asking about my mother. I told them, she is a hero to my eyes, and at the age of 34 I realised she is also human. I described how I was holding her hand after the surgery like a child, I was trying to wake her up. Her body was so pale and cold, it made me see that eternity is our love for life.
A month later, my grand mother died.
I was not there to say good bye, even though I knew it was our last time looking at each other’s eyes when we last met. We always know deep inside.
So I told my colleagues “If 2016 was the end of all the pain and grief, and loss, new year will be the beginning of all the things our soul is travelling for.”
I had this “dream” during meditation the other day. It was so intense, that I cried when I realised it was just a dream.
I felt rays of light on my body and my eyes could not focus, I was on a train. I was so happy. I saw me smiling, I saw me hold his hand. Who was he? As soon as the train stopped and the door opened, enormous, blinding gold, warm waves of light were showering us, I looked at him, I did not see his face, but I knew our eyes were meeting each other. I just knew. My heart was dancing and I smiled, saying “we are finally here”. I woke up from meditation smiling out loud, and as soon as I realised this was just a dream, I felt both bliss and sadness. Sadness that it was just a dream, bliss that “Nassia” reminded me that happiness is not something out there. It is inside of us. And only from within it flows outside and surrounds us. And we shall hold hands again.
Whenever I feel lonely on the plane, I look at photographs, I smile at them. My family, my dog, my beloved ones. They say eternity is real, it is a photograph. Sometimes we see it, and sometimes, we imagine it. And it is even more “ours”.
Love. N.
3-2=1
Πρίν ένα χρόνο ξεκίνησα να γράφω μια ιστορία για κάτι που δεν έγινε ποτέ. Την άφησα στην άκρη, δεν ήμουν έτοιμη ακόμα.
Τους τελευταίους μήνες έχω αυτή την απερίγραπτα δυνατή έλξη να γράψω, πραγματικά και μεταφορικά, σε μια άλλη διάσταση μου, πιο εσωτερική. Θυμήθηκα την ιστορία που άφησα τότε στην γωνιά. Στην πραγματικότητα την δουλεύω μέσα μου κάθε μέρα. Η απόσταση όμως είναι πια τοσο μεγάλη που λειτουργεί προστατευτικά, μπορώ να δημιουργήσω κάτι καινούριο με την φαντασία. Η φαντασία που πλάθεται μέσα από όσα κάποτε θελήσαμε να ζήσουμε. Η φαντασία πυροδοτείται από το μη πραγματικό, αυτό που δεν συνέβει μα θα θέλαμε πολύ να ζήσουμε. Η φαντασία είναι για το μέλλον, οι αναμνήσεις για το παρελθόν. Έχω τελειώσει με το παρελθόν. Και γέννησα μια ιστορία άηχη, άυλη, αλλά ζωντανή. Μια ιστορία για κάτι που σταμάτησα να μαστιγώνω και να κρύβω από τα μάτια μου, μια ιστορία από όσα το σώμα θυμάται και ας μην την έζησε ποτέ ως τώρα. Αυτή η φανταστική μνήμη του μη γεννόμενου είναι το κομμάτι μου μέσα στην ιστορία δύο ατόμων που θα ξαναταξιδέψουν μαζί μου.
Θα ταξιδέψουν στην Αθήνα μια μέρα. Χώρια. Είναι ενα ταξίδι μοναχίκο η επιστροφή στον εαυτό. Θα κρατούν ενα εισητήριο με κοινό προορισμό και αυτό θα είναι ο μόνος σύνδεσμος πια μεταξύ τους. Δεν θα υπάρχει παρελθόν. Θα συναντηθούν στην παύση. Και θα κοιταχτούν ξανά και ξανά και ίσως έτσι με τις ματιές όπως και πρώτα να μπούν ο ένας ξανα μέσα στον άλλον. Αν ποτέ βγήκαν. Θα περπατήσουν στους ίδιους δρόμους ώντας κάποιοι άλλοι, πιο ξένοι μα και πιο οικείοι πια.
Διάβασα τα γράμματά τους όλα μονομιάς σε μια μέρα και ήθελα να τους γνωρίσω. Να τους θυμίσω τον αέρα μέσα τους. Αυτόν τον αέρα που δεν χωρά πουθενά, δεν φυλακίζεσαι, που δίνει σχήμα στο σώμα που θα τον φιλοξενήσει, που ταξιδεύει αέναα μες τις ψυχές. Ίσως οι ψυχές τους είναι ήδη εκεί πάνω σε αυτο το ταξίδι, ίσως έχουν ζεστάνει κι αλλα σώματα, ίσως όλα αυτά σε μια άλλη διάσταση του χρόνου έξω από την αντίληψη μας, να έχουν διαρκέσει μόλις μια στιγμή. Τόση είναι αρκετή. Για την σύγκρουση, για την ένωση, για την διάσπαση, για το τετελεσμένο της έλξης που ξεκινά την πορεία πρός το “ενα”. 3-2=1
Ίσως ο πιο προσωπικός μας τρόπος να αφήσουμε το παρελθόν είναι να το θρηνήσουμε όσο διαρκεί το κλάμα μας, όσο θέλει η καρδιά μας και μετά, όταν πια η επούλωση θα μας τρέφει καρπούς, να ριζώσουμε μέλλον πάνω του. Να πάρουμε ό,τι έχει απόμείνει από τις ανάσες που εισπνεύσαμε μέσα στα φιλιά μας και να φυσήξουμε μέσα σε κάτι νεο. Σε ένα παρόν που είναι ακόμα λυτρωτικά άγνωστο.
Στο επανειδήν.
Ν.
