Κάπου διάβασα “Πατρίδα μου είναι η κοιλιά της μάνας μου”.
Κάτι τα στολίδια της μητέρας που φορούσαμε μικρές κατά την επαφή μας με τη θυληκότητά μας, κάτι τα ρολόγια που ποτέ δεν αγάπησα γιατί μου θυμίζουν την θνητότητα του χρόνου που δεν επαναφέρεται (δεν είχα ποτέ ρολόι σπίτι μου και ποτε δεν το κοιτώ αν δεν πρόκειται για συνάντηση, και τόσο ειρωνικά θυμάμαι όλες τις ημερομηνίες των Συναντήσεων μου…)
Κάτι που σαν σημερα η γιαγια μας θα είχε γενέθλια και λείπει από την φωτογραφία αλλα ποτέ απο την καρδιά μας…
Ο ανθρώπινα αντιληπτός χρόνος είναι ο τρόπος με τον οποίο μετράμε στιγμές και η μαγεία του έγκειται στο οτι ενώ έχει μονάδα μέτρησης, μπορεί να διαρκέσει όσο ενα συναίσθημα, κάτι που δεν έχει μονάδα μέτρησης.
Η ικανότητά μας να αγαπάμε είναι η ικανότητά μας να νικούμε τον θάνατο, αφού το “για πάντα” θα είναι όλα τα “τώρα” που ζήσαμε με όλη μας την καρδιά, αυτόν το μύ που μας κάνει αθάνατους.