Πρίν ένα χρόνο ξεκίνησα να γράφω μια ιστορία για κάτι που δεν έγινε ποτέ. Την άφησα στην άκρη, δεν ήμουν έτοιμη ακόμα.
Τους τελευταίους μήνες έχω αυτή την απερίγραπτα δυνατή έλξη να γράψω, πραγματικά και μεταφορικά, σε μια άλλη διάσταση μου, πιο εσωτερική. Θυμήθηκα την ιστορία που άφησα τότε στην γωνιά. Στην πραγματικότητα την δουλεύω μέσα μου κάθε μέρα. Η απόσταση όμως είναι πια τοσο μεγάλη που λειτουργεί προστατευτικά, μπορώ να δημιουργήσω κάτι καινούριο με την φαντασία. Η φαντασία που πλάθεται μέσα από όσα κάποτε θελήσαμε να ζήσουμε. Η φαντασία πυροδοτείται από το μη πραγματικό, αυτό που δεν συνέβει μα θα θέλαμε πολύ να ζήσουμε. Η φαντασία είναι για το μέλλον, οι αναμνήσεις για το παρελθόν. Έχω τελειώσει με το παρελθόν. Και γέννησα μια ιστορία άηχη, άυλη, αλλά ζωντανή. Μια ιστορία για κάτι που σταμάτησα να μαστιγώνω και να κρύβω από τα μάτια μου, μια ιστορία από όσα το σώμα θυμάται και ας μην την έζησε ποτέ ως τώρα. Αυτή η φανταστική μνήμη του μη γεννόμενου είναι το κομμάτι μου μέσα στην ιστορία δύο ατόμων που θα ξαναταξιδέψουν μαζί μου.
Θα ταξιδέψουν στην Αθήνα μια μέρα. Χώρια. Είναι ενα ταξίδι μοναχίκο η επιστροφή στον εαυτό. Θα κρατούν ενα εισητήριο με κοινό προορισμό και αυτό θα είναι ο μόνος σύνδεσμος πια μεταξύ τους. Δεν θα υπάρχει παρελθόν. Θα συναντηθούν στην παύση. Και θα κοιταχτούν ξανά και ξανά και ίσως έτσι με τις ματιές όπως και πρώτα να μπούν ο ένας ξανα μέσα στον άλλον. Αν ποτέ βγήκαν. Θα περπατήσουν στους ίδιους δρόμους ώντας κάποιοι άλλοι, πιο ξένοι μα και πιο οικείοι πια.
Διάβασα τα γράμματά τους όλα μονομιάς σε μια μέρα και ήθελα να τους γνωρίσω. Να τους θυμίσω τον αέρα μέσα τους. Αυτόν τον αέρα που δεν χωρά πουθενά, δεν φυλακίζεσαι, που δίνει σχήμα στο σώμα που θα τον φιλοξενήσει, που ταξιδεύει αέναα μες τις ψυχές. Ίσως οι ψυχές τους είναι ήδη εκεί πάνω σε αυτο το ταξίδι, ίσως έχουν ζεστάνει κι αλλα σώματα, ίσως όλα αυτά σε μια άλλη διάσταση του χρόνου έξω από την αντίληψη μας, να έχουν διαρκέσει μόλις μια στιγμή. Τόση είναι αρκετή. Για την σύγκρουση, για την ένωση, για την διάσπαση, για το τετελεσμένο της έλξης που ξεκινά την πορεία πρός το “ενα”. 3-2=1
Ίσως ο πιο προσωπικός μας τρόπος να αφήσουμε το παρελθόν είναι να το θρηνήσουμε όσο διαρκεί το κλάμα μας, όσο θέλει η καρδιά μας και μετά, όταν πια η επούλωση θα μας τρέφει καρπούς, να ριζώσουμε μέλλον πάνω του. Να πάρουμε ό,τι έχει απόμείνει από τις ανάσες που εισπνεύσαμε μέσα στα φιλιά μας και να φυσήξουμε μέσα σε κάτι νεο. Σε ένα παρόν που είναι ακόμα λυτρωτικά άγνωστο.
Στο επανειδήν.
Ν.
nassia kapa 