Έχεις αναρρωτηθεί ποτέ πού πάει όλη η ενέργεια του έρωτα όταν το πρόσωπο που την καθρεύτιζε χάνεται; Τις τελευταίες μέρες περπατώ ανάμεσα στο βουβό στα αυτιά μου πλήθος και η σιωπή που τα καλύπτει όλα μου δείχνει πώς είναι να επιστρέφουμε εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, στο μηδέν. Μόνο που τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε όσα ήμαστε τότε. Ίδιο το σημείο, άλλο το πλαίσιο. Και αναρωτιέμαι. Γιατί τα ζήσαμε όλα αυτά; Για να βρεθούμε εδώ. Πόση ενέργεια δαπανήσαμε για να δώσουμε στο όνειρο λόγια, να παίξουμε τους διαλόγους ξανά και ξανά σε μια φαινομενικά αλλιώτικη παράσταση κάθε φορά. Και ξαναβρισκόμαστε εδώ. Στο σημείο που ο ένας δεν υπάρχει στην ζωή του άλλου παρά μόνο σαν άυλη ανάμνηση, σκέψη. Τα ζήσαμε όλα αυτά και από άγνωστοι σε διαφορετικά σημεία φτάσαμε αόρατοι στο ίδιο σημείο. Στην ίδια πόλη. Στο ίδιο πλήθος. Και όμως είμαστε δυο άτομα με κάτι κοινό. Καταλαμβάνουμε χώρο στο μυαλό και στη καρδιά. Περπατάμε, μιλάμε, γελάμε, φωνάζουμε, πονάμε στην ίδια πόλη με ένα κοινό παράλληλο σύμπαν που τραβάει μια ευθεία από το ενα άκρο στο άλλο και μας ενώνει χωρίς υπόσταση. Μια παράλληλη πραγματικότητα που ακόμα αναπαράγεται. Όσο η μνήμη ψυθιρίζει. Το ξέρω. Πήρες κομμάτι από το υλικό μου όταν ενώθηκες μαζί μου, είδα μέσα σου όταν μου άνοιξες την πόρτα σου. Είδα κάτω από το ρούχο που ξαναφόρεσες και χάιδεψα τις “ραφές” σου. Το σώμα θυμάται. Και ξαναθυμίζει. Και αναζητά και καθοδηγεί πατρονάροντας τις δήθεν καλοστημένες κινήσεις σου.
Μου μιλούσε για αγάπη κάποιος και εγώ δάκρυσα. Πόνεσε να ακούω να προφέρουν λέξεις δικές σου. Οχι επειδή θέλω να ξανακούσω την φωνή σου να τις μιλά, αλλά επειδή δεν υπάρχεις πια δίπλα στα αυτιά μου. Πήρε άλλος την θέση, τον ρόλο, άλλος έκανε πρόβα για μια άλλη παράσταση.
Tonight I can write
the saddest lines
…
I loved her and sometimes she loved me too
Through nights like this one I held her in my arms
I kissed her again and again under the endless sky.
She loved me, sometimes I loved her too.
How could one not love her great still eyes.
Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.
What does it matter that my love could not keep her
The night is shattered and she is not with me.
My heart looks for her and she is not with me.
We, of that time, are no longer the same.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.
Another’s. She will be another’s. Like my kisses before.
Her voice…Her infinite eyes.
Love is short, forgetting is long.
mi alma no se contenta con haberla perdido.
Pablo Neruda. Venite Poemas de Amor.
nassia kapa 