gravity

“Κάποτε ένιωθα την βαρύτητα ως την δύναμη που έλκυε το σώμα μου να πέφτει πάνω στο δικό του.”

Το χέρι έπεσε νοχελικά στο στέρνο της. Η μοναδική αυτή κίνηση στο χώρο σήμαινε οτι ξημερώνει. Δεν άνοιξε τα μάτια αλλά η Μάγδα ήξερε οτι ξυπνούσε, η ανάσα άλλαζε, τα δάχτυλα δεν έπεσαν βαρυά στο σώμα της και το δέρμα είχε αυτή την ανατρυχίλα του φθινοπωρινού πρωινού. Ήξερε πολύ καλά κάθε αντίδραση του σώματός της πια. Γύρισε αργά το βλέμμα της πρός το μέρος της και κάλυψε τα κεφάλια τους με το λινό της σεντόνι. Τα βλέφαρα τους είχαν μια ελαφρότητα που παραδόθηκε στην έλξη των ματιών τους. Κοιτάχτηκαν κάτω από τα σκεπάσματα, το φώς της ανατολής σκιαγράφησε τα σώματα τους σαν ακίνητες φιγούρες στον χρόνο. Ακούμπησε με ένα ενα τα δάχτυλα διαδοχικά τα χείλη της και διέγραψε το περίγραμμα τους. Εισέπνευσε βαθειά αφήνοντας την να της ανοίξει απαλά το στόμα. Ο δείκτης της χάιδεψε την άκρη της γλώσσας της και αναμείχθηκε με το σάλιο της. Έκλεισε τα μάτια της και γεύτηκε το δέρμα της. Σε λίγες ώρες δε θα ήταν πια εκεί και ήθελε να κατακτήσει το εδώ και τώρα τόσο πολύ, σαν να επρόκειτω να κλείσει την ύπαρξη τους στην στιγμή αυτή σε αυτό το μικρό δωμάτιο και ας αποχωριστούν οι σάρκες τους. Την τράβηξε κοντά της κρατώντας την από την μέση. Ήταν οτι πιο φυσικό να ενωθούν τα δέρματα τους από τις φτέρνες τους ώς τα χείλη. Την φίλησε και τα στόματα τους έμοιαζαν να τρώει το ενα το άλλο με ανάσες που ενώθηκαν σε ενα παλώμενο σώμα.

Άκούμπησε τα πέλματα της στο παγωμένο μάρμαρο. Κοίταξε την άδεια γωνία όπου πάντα άφηνε την βαλίτσα της η Πέτρα και αμέσως γύρισε να κοιτάξει την άδεια πια θέση στο κρεβάτι. Η ίδια κίνηση κάθε φορά που την αποχαιρετούσε, σαν τελετουργικό που αποσκοπούσε να γνωστοποιήσει την απουσία. Σηκώθηκε και άνοιξε τις κουρτίνες, κοίταξε το γυμνό της σώμα στον καθρεύτη απέναντι της και είδε πως μοιάζει η μοναξιά όταν παίρνει ανθρώπινη μορφή. Χάιδεψε την κοιλιά της και κοίταξε τους ώμους της. Αόρατα σημάδια από τα χέρια της πάνω της. Συχνά την φαντάζονταν να την αγκαλιάζει από πίσω και να της φιλά το λαιμό.

Κοίταξε τα δάχτυλα των ποδιών της και προχώρησε πρός την κουζίνα. Η Αθήνα ξυπνούσε, ο σκύλος στον κήπο του γείτονα, οι ήχοι από τα αυτοκίνητα ανεμειγμένα με ασαφείς μουσικές, τα παιδιά στο προάυλιο του σχολείου. Σαν ενας παράλληλος κόσμος που έθετε τον δικό της υπό αμφισβήτηση. Άναψε το ράδιο και ξεκίνησε μηχανικά να ετοιμάζει καφέ. Ανέπνεε βαθειά, η αναπνοή της στο τελείωμα έμοιαζε με κλάμμα βαθύ, από μέσα της. Μα πώς είχε μπεί σε αυτή την σχέση; Ποιά βαρύτητα την τραβούσε σε εκείνη; Άναψε ενα τσιγάρο και κοιτούσε αδιάφορα την καφετιέρα. Στο ράδιο έπαιζε Ελένη Δήμου. “Πάρε με…με αγκαλιάζεις και σβήνω, πάρε με… επειδή σ’αγαπώ”, τραγουδούσε μέσα της αλλά η λυπημένη της φωνή ακούγονταν στα αυτιά της προκαλώντας πόνο.

Ήξερε οτι έπρεπε να φύγει μακρυά της και ήταν έτοιμη να το κάνει, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. “Η Κυρία Αποστόλου; Μαγδαλεινή Αποστόλου;”. Πέρασαν ελάχιστα δευτερόλεπτα πρίν συνέλθει από αυτό το απότομο ξύπνημα. Κανείς δεν την αποκαλούσε Κυρία Αποστόλου, ποτέ δεν πήρε το όνομα του άντρα της. “Η ίδια”, απάντησε και έσβησε το τσιγάρο της με δύναμη. “Κυρία Αποστόλου, ονομάζομαι αστυνόμος Αγγέλου και σας τηλεφωνώ από το αστυνομικό τμήμα Σύρου. Πρόκειται για τον άντρα σας. Βρέθηκε το σώμα του νεκρό νωρύτερα σήμερα το πρωί στο δώματιο του Ξενοδοχείου όπου διέμενε στον Γαλισσά. Διερευνούνται οι αιτίες θανάτου αν και όλα δείχνουν οτι έχουμε να κάνουμε με απόπειρα αυτοκτονίας. Λυπάμαι Κυρία Αποστόλου.” Το γυμνό της σώμα πάγωσε, κοίταξε την καφετιέρα και έκατσε στην καρέκλα δίπλα της. Η καρέκλα του σκέφτηκε. “Κυρία Αποστόλου, είστε καλά; Θα χρειαστεί να έρθετε στη Σύρο, θα βοηθούσε πολύ την ερευνά μας. Στα πράγματα του συζήγου σας βρέθηκε ενα γράμμα, απευθύνεται σε εσάς και θα…”. ‘Εκλεισε την γραμμή της και άφησε το τηλέφωνο να πέσει στο γυάλινο τραπέζι. Ανέπνευσε βαθειά και κοίταξε έξω από το παράθυρο, όλα συνέχιζαν να κινούνται αλλά μέσα στο σπίτι όλα έμοιαζαν να έχουν μείνει ακίνητα. Καθυλωμένα στο χρόνο μια εβδομάδα πρίν, όταν η Μάγδα ζήτησε από τον Νίκο να φύγει από το σπίτι. Η ζωή τους της ήταν αφόρρητα βαρετή του είπε, άδεια, όπως η θέση του τώρα πια μπροστά της.