|γή|

Ευχαριστώ τους εχθρούς μου, γιατί βρήκαν ένα κομμάτι γής πάνω μου να περπατήσουν, βρήκαν πνεύμονες μέσα μου να αναπνεύσουν, βρήκαν εγδορές στο δέρμα μου που εγώ είχα σκαλήσει να κοιμηθούν. Ευχαριστώ γιατί ίσως τελικά δεν ήταν εχθροί μου, ούτε εχθρικό ήταν το κομμάτι γής μου που τους καθρεύτισε, ήταν ενα βιβλίο που ακόμα δεν έιχα διαβάσει.

Τα κύτταρα του σώματός μας θυμούνται όσα έχουμε ζήσει, είναι σαν να ταξιδεύουν αναμνήσεις με κάθε βήμα μας, κρέμονται από τις τρύχες μας, τις παρανυχίδες μας, από τα βλέφαρά μας. Είναι κομμάτια μας που άλλωτε αναπαύονται στη λήθη και άλλωτε μιλούν. Άλλωτε δακρύζουν και άλλωτε χαμογελούν. Κάποιες φορές είναι ακόμα άγνωστα και κάποιες άλλες μοιάζουν με τις λέξεις που κρύβονταν πίσω από τα χείλη μας και φανερώθηκαν όταν το ερέθισμα τις απελευθέρωσε.

Σήμερα το πρωί, πάνω στο στρώμα μου, με την κοιλιά ελεύθερη να αναπνέει ανάμεσα στα  γονατισμένα πόδια μου, με τα χέρια παραδωμένα και το κεφάλι ανάλαθρο από την βαρύτητα της γής και του μυαλού, αφέθηκα. Και μαζί αφέθηκε ενα κομμάτι πόνου που “ξέχασα” μέσα μου. Μια διακεκομένη ανάσα με παράπονο παλιδρόμισε τον λάρυγγα πρίν το δάκρυ, σαν τα λόγια που δεν αφέθηκαν, δεν πήραν ήχο. Σαν μια βουβή μουσική, προσωπική.

Είμαι μια γή με κομμάτια που γεννήθηκαν μαζί με εμένα, με κομμάτια που καλλιέργησαν πάνω μου άλλοι, κομμάτια που κάηκαν και αναγενιούνται, κομμάτια αναγεννημένα που απλώνονται, τραυματίζονται, ζαρώνουν, αναπνέουν και αναμορφώνονται. Κομμάτια άλλα που περιμένουν, που κρύβονται, που διστάζουν. Είμαι μια γή που φιλοξενεί και διώχνει, διψά και εκρέει ιδρώτα και δάκρυ. Που σωπαίνει και άλλωτε, σπάνια αλλά εμφανώς, κραυγάζει. Είμαι μια γή που πονά γιατί πρέπει να οργωθεί και να χαραχτεί, για να ανοίξει ξανά τα ζωτικά της όργανα στον αέρα. Αναπνέει, βαθειά, και στην εκπνοή ξερνά, αποτοξινώνει το χώμα της.

Γή.