“To have a broken heart means you had trust in something.”
Άνοιξε το ψυγείο της και έβγαλε το μπλέ πλαστικό κεσεδάκι, βούλιαξε το κουτάλι της μες το γιαούρτι και κοίταξε τον πίνακα με τα κόκκινα χείλη μπροστά της. Τα ρίγη στην πλάτη και ο πονοκέφλος υποχωρούσαν. Νωρύτερα το απόγευμα περπατώντας από τη Victoria, τυλιγμένη στην γκρί μάλλινη πασμίνα της, θυμήθηκε τον διάλογο τους “Το πρόσωπό σου είναι ήρεμο πια Νάσια”, “Νιώθω ήρεμη μέσα μου, αλλά να, έχω ακόμα πάνω μου αυτή την τρύπα, μια μικρή μαύρη τρύπα στον αριστερό ώμο. Το στόμιο της είναι κόκκινο σαν πηχτό αίμα. Ό,τι και αν κάνω, όπου και αν είμαι αυτή η τρύπα όπως και εκείνος, είναι πάνω μου, κομμάτι μου. Και δεν το θέλω, αλλά είναι εκεί. Προσποιούμαι οτι δεν υπάρχει, προσποιούμαι οτι αγνοώ την παρουσία της για να μη μου θυμίζει οτι είναι πληγή.”
“Είναι μέρες που κοιτώ τον ώμο μου στον καθρεύτη, έχω ενα σημάδι εκεί πάνω στα αριστερά από μια εγχείρηση. Όλοι φέρουμε πάνω μας σημάδια, ακόμα και αν δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, αλλά με το χάδι τα αισθάνεσαι”. “Ο μόνος τρόπος για να κλείσεις την πληγή, είναι να την δεχτείς, να την αγγίξεις με αγάπη, να την αγκαλιάσεις”. Αποδέχεσαι τις πληγές σου την στιγμή όπου θα συνειδητοποιήσεις οτι ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στην ζωή σου, έρχεται για να σε διδάξει κάτι. Μόνο με ανοιχτή καρδιά μπορείς να δεχτείς αυτή την ενέργεια μέσα σου.
“Πώς ήταν η εβδομάδα σου στην Ιταλία;” “Χαμογελαστή. Χαμογελούσε κάθε κύτταρο μέσα μου, μαζί με το σώμα μου και εγώ, ίσως και τα κομμάτια που αγνοώ, όπως την τρύπα στον ώμο, που καμιά φορά …όταν το φεγγάρι λούζει με φώς το γυμνό δέρμα, μοιάζει να στάζει αναμνήσεις.”
“The only thing more unthinkable than leaving was staying; the only thing more impossible than staying was leaving.”
Γνώρισα αυτή την γυναίκα με το όμορφο χαμόγελο ενα βράδυ σε μια τρατορία σε μια ακριβή γειτονιά της πόλης. Μετακομίζει στο Λονδίνο για να ξεχάσει, να κλείσει την πληγή από τον ξαφνικό θάνατο του άντρα της, μου είπε. “Μέσα σε τρία λεπτά, η καρδιά του όπως και η ζωή μου σταμάτησε να χτυπά”. “Δεν πρόλαβα, Νάσια, να του πώ τίποτα”. Άγγιξα τον ώμο μου και ήξερα οτι η τρύπα ήταν εκεί. Ακόμα. Δεν πρόλαβα να πώ όσα ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει οτι ήθελα να πω. τι μαρτύριο, ο ζωντανός θάνατος κάποιου όταν δεν έχεις χρόνο να μιλήσεις, να αισθανθείς το τέλος μαζί. Για αυτό ίσως η αρχή είναι κάπως πιο δύσκολη. Είναι η τρύπα που είναι ακόμα κόκκινη.
Όλοι φεύγουμε από κάτι, χωρύς αποχωρισμούς δεν αλλάζει τίποτα. Χωρύς να διαλυθείς, δεν θα ξαναχτιστείς. Η εβδομάδα στην βόρεια Ιταλία και τα βράδυα στα ψηλοτάβανα σπίτια με τις τοιχογραφίες που μύριζαν Μεσόγειο και ιστορία, μου θυμισε την αγαπημένη μου ταινία.
Attraversiamo.
Θυμάμαι ένα από τα όνειρά μου. Ήμουν μπροστά από μια λίμνη, ήρεμη, ατάραχη μπροστά απο ένα ξεθωριασμένα ζεστό ηλιοβασίλεμα. Το τέλος. Και ήξερα οτι πρέπει να την διασχίσω αυτή την λίμνη αλλιώς θα έμενα για πάντα εκεί. Και δεν εμπιστεύτηκα τον βαρκάρη. Τότε η τρύπα βλέπεις κάλυπτε σχεδόν όλο μου το σώμα. Και πονούσα πολύ για να εμπιστευτώ. Εμένα. Περπατούσα γύρω γύρω από την λίμνη για να βρώ τον προορισμό μου και ο βαρκάρης έπλεε μαζί μου. Δεν μπήκα στην βάρκα με τις δυο θέσεις. Το πρόσωπό του ήταν άδειο, σαν το εκολαπτόμενό μου σώμα, αυτό που θα με διέσχιζε στην άλλη άκρη.
“People think a soul mate is your perfect fit, and that’s what everyone wants. But a true soul mate is a mirror, the person who shows you everything that is holding you back, the person who brings you to your own attention so you can change your life.
A true soul mate is probably the most important person you’ll ever meet, because they tear down your walls and smack you awake. But to live with a soul mate forever? Nah. Too painful. Soul mates, they come into your life just to reveal another layer of yourself to you, and then leave.
A soul mates purpose is to shake you up, tear apart your ego a little bit, show you your obstacles and addictions, break your heart open so new light can get in, make you so desperate and out of control that you have to transform your life, then introduce you to your spiritual master…” Eat pray love.
nassia kapa 