το αμφίρροπο

Κάθε απο-χωρισμός είναι ενας προσωπικός θάνατος.

Συχνά λέω σε συζητήσεις “μπορώ μόνο να φανταστώ πώς είναι να χάνεις κάποιον δικό σου, μιας και που η οικογένεια μου είναι ακόμα στο σύνολο της εν ζωή”. Και όμως, έχω χάσει ανθρώπους που αγάπησα “ολόκληρη”. Αυτές τις μέρες έχω εναν πόνο στο σώμα, μια παγωμένη σφιχτή γροθιά βαθειά στο στομάχι, μια απουσία και μια παρουσία. Μια ζωή όπως την είχα ονειρευτεί τόσες φορές χρόνια πρίν στην Έλλάδα όταν μου έφταιγαν όλα και όλοι, μια παρουσία πληρότητας, οχι τόσο επιδερμικής αλλά ουσιαστικής. Και μια απουσία, κάτι λείπει. Κάτι τροφοδοτεί το ανικανοποίητο από το οποίο ακόμα δεν έχω απαλλαχτεί. Μια απουσία στην οποία έχω δώσει κατά καιρούς πολλά ονόματα για να την βάλω σε καλούπι, να της δώσω σχήμα μπάς και την αναγνωρίσω και την γεμίσω με όσα έχω μέσα μου. Η λέξη απουσία κρίβει μέσα της την λέξη “ουσία”, που θα πεί “αλήθεια” αλλά και “υπόσταση”…”ύπαρξη”. Η μη ύπαρξη λοιπόν. Σαν να βρίσκεσαι σε ενα δωμάτιο με όλα σου τα αγαπημένα πρόσωπα, αντικείμενα, και με όλες τις αξίες, όλα τα συναισθήματα να σε περιτριγυρίζουν, όμως υπάρχει ενα τόσο δα μικρο τετραγωνάκι άδειο. Και σε ενοχλεί.

Αυτές τις μέρες λοιπόν, έχει ξυπνήσει μέσα μου ενας “πόνος” που μου θυμίζει τις μέρες που θρηνούσα εναν προσωπικό θάνατο. Ένας πόνος που με συνδέει με αυτή την απουσία. Σκέφτομαι “πόσο εγωιστικά άδικο είναι αυτό, τα έχω όλα”.Όχι τόσο όσο. Όχι έτσι όπως. Δεν πρόκειται για σύγκριση μευαξύ ανθρώπων ή καταστάσεων, με τι να συγκρίνεις άλλωστε την “απουσία”; Την οχι και τόσο αυθαίρετα καλοσχηματισμένη απουσία στα ζαρωμένα σκεπάσματα ενός διπλού κρεβατιού. Είδα αυτή την φωτογραφία τις προάλλες του άδειου κρεβατιού σε μια προσπάθεια να αποτυπωθεί η οικειότητα “intimacy” και θυμήθηκα πόσες δεκάδες φορές τράβηξα η ίδια αυτή την φωτογραφία με εικονικό τίτλο “δευτερόλεπτα αφότου κλέισει η πόρτα” σε μια δική μου προσπάθεια να αποδώσω την μοναξιά που τυλίγει την απ-ουσία.

Η οικειότητα λοιπόν, το μαζί, σε αντιδιαστολή με την απ-ουσία, μέσα σε ενα κάδρο. Αυτό τον πόνο έχω αυτές τις μέρες. Είναι ίσως ο Νοέμβρης; Οι αναμνήσεις; Για πρώτη φορά μετά από ενα χρόνο έκανα κάτι που φοβόμουν απερίγραπτα πολύ, τόσο πολύ που δεν το παραδεχόμουν. Επανέφερα στην μνήμη του λογαριασμού μου, περισσότερα από 20,000 emails, άλλα μικρά όσο μια πρόταση, μονολεκτικά, άλλα βαθειά όσο ενα φιλί. Άνοιξα τον μικρό κρυφό φάκελο με τίτλο “.”, όπως “τέλος”. Κοίταξα μια μια πάνω από χίλιες φωτογραφίες. Ήταν η πρώτη φορά όπου συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο μου ήταν και ακόμα ίσως είναι να αποδεχτώ την έννοια της “αδυναμίας”, οχι της ανυμποριάς, αλλά της α-δυναμίας, το “κουσουρι”. Όσο δεν δέχομαι οτι ειμαι – και – αδύναμη, τόσο δεν μπορώ να συγχωρέσω την αδυναμία ώς δικό μου και δικό του και δικό τους κομμάτι. Κατάλαβα οτι ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω, να συμβιβαστώ με την απουσία και τον θάνατο, τον ακαριαίο και σκληρό. και άδικο, και απρόσωπο, και εξευτελιστικό και ανθρώπινο, για να επέλθει η “ουσία”. Αυτή που θα αφήσει να ανθίσει κάθε καινούρια αρχή που κάνω και θα της σβήσει το “κουσούρι”, επειδή δεν θα αδυνατεί πια να είναι κάτι άλλο. κάτι νεκρό.

Σκέφτομαι τις αποφάσεις, τα διλήμματα. Τις δυο εξόδους, την ροπή, την ταλάντευση. Και την επιλογή. Να επιλέξεις και να υποστηρίξεις την επιλογή σου με κάθε (;) τίμημα. Αυτές τις μέρες, η πιο σκληρή φράση που έχω νιώσει μέσα μου είναι “Να αναλαμβάνεις την ευθύνη της επιθυμίας σου”. Πώς να ζήσεις το καινούριο που επιθυμείς στο ολόκληρο όταν ακόμα βλέπεις μέσα από την σκουριά του “νεκρού”, του παλιού. Πόσο χώρο καταλαμβάνει η θαμένη οργή; Πόσο δυνατή ηχώ έχουν τα λόγια που δεν είπες και ακόμα περισσότερο αυτά που δεν άκουσες; Πόση δύναμη θέλει να ξεχάσεις. Θέλει τόση όση και το να ζήσεις συνειδητά αυτό που επιθυμείς μάλλον. Τώρα πια το ξέρω. Όταν επιλέξεις σε ποια πλευρά θα πάς, και μείνεις εκεί, είσαι πια ελεύθερη, είπε. Δεν θα αμφιταλατελυεσαι πια. Το αμφίρροπο ανάμεσα σε δυο. Δυο δι-εξόδους. Μια ροή όμως.

|Πέριεργο πόσο συντονισμένο μπορεί να είναι το “έξω μας” με το “μέσα μας”. Ξεκίνησα τη μέρα μου με αυτο το κολάζ. Την τελείωσα με μια συζήτηση για το αμφίρροπο των συναισθημάτων μας, των εσωτερικών συγκρούσεων και των αποφάσεων που καλούμαστε να πάρουμε και εν τέλη να υποστηρίξουμε.
“Να έχεις την ευθύνη της επιθυμίας σου”|