.αφή.

“Τι συμβολίζουν τα χέρια για’σένα Νάσια;” – “Δύναμη, άγγιγμα…δημιουργία…αφή, αγκαλιά”. Η αγκαλιά έχει θεραπευτηκές ιδιότητες. Η αφή είναι ίσως η πιο προσωπική αίσθηση, η περιγραφή αυτού που αγγίζεις σχετίζεται άρρηκτα με το συναίσθημα που προκαλεί η τριβή των δύο επιφανειών. Δέρμα και αντικείμενο. Δέρμα και δέρμα. Αγκαλιά.
Η αγκαλιά και το φιλί είναι αφή, αίσθηση, επικοινωνία. Ένωση. Τέτοια είναι η δύναμη της αγκαλιάς. Όταν η αγκαλιά διαρκεί παραπάνω, συγκεκριμένα 20 δευτερόλεπτα, υπάρχει μια θεραπευτική επίδραση στο σώμα και στο πνεύμα. Αυτό οφείλεται στο ότι μια ειλικρινής, αυθεντική αγκαλιά παράγει μια ορμόνη που ονομάζεται οξυτοκίνη, επίσης γνωστή ως η ορμόνη της αγάπης.

“Θέλω να σου πώ μια ιστορία που έζησα σε ενα όνειρο. Άκου…”

“Σαν να άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα στην Μάνη, σε μια ερημική πλακόστρωτη πλατεία, στην αρχή του φθινοπώρου, που το φώς ακόμα χρυσίζει. Κάθοταν μόνος στο καφενείο του χωριού, σε αυτές τις παλιομοδήτικες καρέκλες με τις πλαστικές πλεξούδες για πλάτη και το μαξιλάρι στο κάθισμα. Το ξεχώρισα από το σχήμα του σώματος του, το τρόπο που αυτό έπαιρνε μορφή στο χώρο, τα μαλλιά, το κεφάλι του, τους ώμους του, τα χέρια του αφημένα στα χερούλια της καρέκλας. Ήταν τόσο παράλογα ακίνητος, σαν από άλλο κόσμο, εναν που δεν μπορούσα εγώ να δώ, ή να ακούσω. Περπάτησα στο μέρος του αλλά δεν έμοιασε να με αισθάνεται να πλησιάζω. Εγώ αντιθέτως αισθάνθηκα το δέρμα μου.Έκατσα δίπλα του στο στρογγυλό μαρμάρινο τραπεζάκι, γύρισα στα αριστερά μου, πόσο περίεργο ο Νίκος ήταν πάντα στα αριστερά μου, τον κοίταξα αλλά δεν αντέδρασε. Ήταν μόνο το σώμα του εκεί. Δεν κοιταχτήκαμε ποτέ στα ματιά σε αυτή τη συνάντηση. Με τύλιξε μηχανικά, “άδεια” στην αγκαλιά του και συνέχισε να κοιτά μπροστά του. Κρύωνα, το σώμα του δεν μετέδιδε πια καμία ζεστασιά. Ξάπλωσα το κεφάλι μου στα πόδια του και τα μαλλιά μου μου σκέπασαν το στόμα. Δεν έβγαλα κανένα ήχο, δεν παρήγαγα φωνή, αλλά μέσα μου μιλούσαν όλα και εκείνος άκουγε. Κούνησα ανεπαίσθητα τα χείλη μου, σαν να παίρνει μορφή το παράπονο. Θυμάσαι το παράπονο μου ήταν οτι δεν με άκουσε, δε με άφησε να μιλήσω και τώρα να ήμουν εκεί και δεν είπα λέξη. Μόνο δάκρυσα και έκλεισα τα μάτια τόσο σφιχτά. Η σιωπή είχε καλύψει τα πάντα αλλά ένιωσα πάνω μου δεκάδες μάτια. Ήταν όλοι εκεί. Όλοι. Πέρα από εκείνον. Άνοιξα τα μάτια και με βρήκα ακουμπησμένη πάνω στο κόκκινο πλαστικό μαξιλάρι της καρέκλας του. Ήταν άδεια, σαν να εξαϋλώθηκε. Ένιωσα τον ίδιο ασφικτικό πόνο και ντροπή. “Δεν ήταν ποτέ εδώ”, μου είπε μια γυναικεία φωνή αλλά δεν γύρισα να κοιτάξω. Δεν ήθελα να δώ το πρόσωπο της. Μα πώς αφήνεις ενα σώμα σε μια άδεια αγκαλιά;
Έτρεξα μέσα στο καφενείο, στο βάθος πίσω ήταν μικρό δωμάτιο, μπήκα μέσα. Χωρίς να καταλαβαίνω πώς ένιωθα ακόμα πόνο. Έσκιψα σε ενα μικρό νεροχύτη να πλύνω το προσωπό μου και ας μην είχε πια δάκρυα, μα το νερό δεν έτρεχε, ήταν ακίνητο. Κρυσταλλωμένο και μέσα από το κουκούλι του ρευστό. Κοίταξα με τρόμο τα δάχτυλα μου, αιμορραγούσα. Μικρές τρυπούλες είχαν ανοίξει στα ακροδάχτυλα μου, το αίμα έτρεχε σαν να φεύγει η δύναμη μου. Κίνεισα τα δάχτυλα μου να σχηματίσω γροθιά, όταν άκουσα την πόρτα δίπλα μου να τρέμει. “Άσε με να μπώ”, μου είπε με ήρεμη, σταθερή φωνή, ο Μπέρκαν. Φοβόμουν ακόμα αλλά του “άνοιξα”. Φορούσε ενα γαλάζιο πουκάμισο και μια βαρειά μαύρη καπαρτίνα. Η σάρκα του ακτινοβολούσε, σαν να αόρατο σώμα μέσα στα ρούχα του. Με έντυσε με την αγκαλιά του, χάθηκα μες την αγκαλιά του και του χάιδεψα τα σγουρά του μαλλιά να πιστέψω οτι είναι αληθινός. “Αιμοραγγώ ακόμα, θα σε λερώσω, κοίτα τα χέρια μου ματώνουν”, του είπα αλλά δεν κουνήθηκε ούτε για μια στιγμή. “Εδώ να μείνεις, μέσα μου”, απάντησε και ήξερα οτι μπορώ πάλι να αφεθώ σε μια αγγαλία με σάρκα και οστά, οχι άδεια, αλλά γεμάτη.Όχι παγωμένη στο χθές αλλά ζεστή από ζωή.”

Πώς είναι να αιμορραγούν τα χέρια σου, να φεύγει η “δύναμη σου”; – Είναι χθές, έτσι είναι.

Γιατί μου διηγείσαι αυτό το όνειρο Νάσια; – Να, είδα αυτό το πόστερ τις προάλλες στο σινεμά στο Σόρντιτς. Μου θύμισε πώς είναι να ονειρεύεσαι μέσα σε μια άδεια αγκαλιά και ξαφνικά να μένεις μόνος, μετέωρος.

Τι σημαίνει για σένα η λέξη “μετέωρος” Νάσια; – Σημαίνει οτι εξαϋλώνεσαι στον αέρα, αιωρείσαι, δεν ανήκεις πια σε κάτι. Δεν σε κρατά καμία αγκαλία σε αυτή την πραγματικότητα και πετάς για κάποια άλλη.

Μου θυμίζω μια φράση από αγαπημένο μου βιβλίο…“I’d be smiling and chatting away, and my mind would be floating around somewhere else, like a balloon with a broken string.”