το μώβ σου |purple|

Διαβάζοντας “για την μοναξιά” της Φρανσουάζ Ντολντό

Υποσχέθηκα στον φίλο μου, που συχνά με “επισκέφτεται” σε τούτο εδώ το “σπίτι”, οτι θα ξαναγράψω κάτι, όταν έχω κάτι δικό μου ξανά να πώ. Μοιράζομαι λίγες σκέψεις, ξαπλωμένη μπροστά στο ηλιοβασίλεμα.

Μια πορτοκαλί σφαίρα
στέλνει ανάμεσα από τα σύνεφα
γράμματα που σχηματίζουν
άηχες φωνές της μνήμης
είκονες των κλειστών αντικριστών ματιών
σαν βλέμματα και ήχους από ένα κάπου μακρυνό
Σιωπές μες τα χαμόγελα
πόσα άλλαξαν αναρρωτιέσαι δίχως κανένα πια ερωτηματικό
δεν υπάρχει πια απάντηση, κανείς δεν την αναζητά.

Λεβάντα πάνω στο δέρμα
και σομόν βαθύ στον ουρανό
πάνω από τα μάτια σου
πράσσινη θάλασσα κάτω από τα πόδια σου
σε ποιά γή να ταξιδεύεις στα όνειρα σου
ποιές μυρωδιές με φέρνουν πιο κοντά σου

κλείνω τα μάτια απαλά
τα βλέφαραν μόλις να μην κλείσουν
βλέπω τον ήλιο να βυθίζεται
ξαπλωμένη στο πλάι το άδειο
άδειο από ύπαρξη, άδειο από ανάμνηση
σε πόσο μώβ βουτάς καρδιά μου
ανάμεσα σε γερανούς και αεροπλάνα
τόσος ουρανός σε μια τόση δα στιγμή
που χώρεσαι το χθές ολάκερο σε μια δυο ματιές
σε έναν ήλιο πορθυρό που χάθηκε μπροστά μου

Προσωπικά εδώ. Απρόσωπα μια άλλη.