Λοιπόν, κοίτα, πρέπει να παραδεχτώ οτι αρχικά πίστεψα οτι κέρδισες. Οτι τώρα γελάς με ικανοποίηση εις βάρος μου. Αλλά ξέρεις, να… όσο ανακυκλώνω μέσα μου τον πόνο με την οργή, την αλήθεια με την ελπίδα και τα όνειρά μου με την πραγματικότητα, μπορώ να δώ πολύ καθαρά πια το τρόπαιό σου.
Ναι κέρδισες. Κέρδισες εναν άντρα τον οποίο ποτέ δεν καταδέχτηκες να θέλεις για εσένα. Οχι για τα πρότυπά σου και τις ανασφάλειες σου, αλλά για εσένα. Έναν άντρα, ο οποίος ζούσε παράλληλη ζωή οχι τρία χρόνια μαζί μου, αλλά τόσα ακόμα χρόνια μαζί σου. Κέρδισες κάποιον που δεν σου έλεγε ψέματα κάθε φορά όπου έρχονταν σε εμένα, όπου ζούσε με εμένα, μέσα από εμένα, κάθε φορά που φιλούσε εμένα, κάθε φορά που άγγιζε εμένα, κάθε φορά που γινόταν έστω για λίγα χρόνια αυτό που δεν έγινε ποτέ μαζί σου. Αντιθέτως, κέρδισες αυτόν που έλεγε ψέματα μαζί σου. Αυτόν που είχε εκπαιδευτεί μια ζωή ολόκληρη μαζί σου να λέει ψέματα στους εαυτούς σας, γι’αυτό και τα πήγε τόσο καλά στα ψέματα τα τελευταία τρία χρόνια. Θέλει προυπηρεσία το ψέμα καλή μου. Και ήσουν πολύ καλός δάσκαλος.
Κέρδισες κάποιον που δεν έμαθε να περπατά στην ζωή του μαζί σου, αλλά μόνος δίπλα σου. Κέρδισες εκείνον που θέλησε να αλλάξει βήμα χωρίς εσένα, για να γυρίσει σε εσένα. Οχι οτι είσαι τίποτα σπουδαίο και φιλόξενο για να γυρίζει κανείς σε εσένα, αλλά εσύ αποτελέις το comfort zone του. Η ζωή όμως ήταν, είναι και θα είναι έξω από αυτό.
Κέρδισες κάποιον που τόλμησε να τα τινάξει όλα πολλές φορές. Προσπάθησε δηλαδή να τολμήσει. Ποιά όλα; Τις ενοχές του για εσένα, τις φοβίες του με εσένα, τις ανασφάλειες του, τα πρέπει του, τα λάθη του. Με εσένα. Αλλά όπως όλοι από εσάς κολλημένοι στο χθές, με σάρκα γεμάτη χαρακές από το χθές, με αναμνήσεις στις γραμμές της παλάμης σας και στις γωνιές των αθρώσεών σας, δεν μπόρεσε να είναι. Να είναι. Κανένα κατηγορούμενο μετά το είναι. Δεν μπόρεσε να είναι. Γιατί μαζί σου έχει. Και αυτό είναι πιο εύκολο. Μαζί σου έχει την ασφάλεια της καμουφλαρισμένης συνείδησης του. Την ασφάλεια της επιτηδευμένης ψευτιάς πίσω από οικογενειά γεύματα, πάρτυ, διακοπές, υποθήκες, ξεχωριστά κρεβάτια, ξεχωριστές αναπνοές, ξεχωριστές ζωές κάτω από μια ακριβοπληρωμένη στέγη με όμορφα λουλούδια. Μαζί σου έχει την ψευδαίσθηση οτι ζεί τα όνειρα που του έμαθαν να βλέπει. Γιατί ξέρεις, για να δείς όνειρα, πρέπει να κοιμηθείς και για να κοιμηθείς πρέπει η συνείδησή σου να σου κλείσει απαλά τα βλέφαρα. Ποιά όνειρα λοιπόν; Αυτά που χτύσατε με συζητήσεις πίσω από χαρτιά και υπογραφές.
Κέρδισες λοιπόν ναι. Έτσι συμβαίνει στα παιχνίδια. Κέρδισες το παιχνίδι, οχι την ζωή. Στην ζωή παίρνεις ο,τι διεκδικείς. Εσύ δεν διεκδίκησες τίποτα. Μόνο μια χάρτινη ευτυχία, πίσω από τσιμεντωμένα χαμόγελα. Μια οικογένεια καθ’ορισμό αλλά οχι κατ’ουσίαν. Μια κονσέρβα δηλαδή. Ναι αυτό έχεις και δε θα ήθελα ποτέ να σου το πάρω. Δεν θα το ήθελα ποτέ για εμένα. Δεν κάνει για εμένα. Και ίσως για αυτόν ακριβώς τον λόγο να μην έγινε ποτέ δικό μου, το τρόπαιό σου.
Γιατί στην ζωή διεκδικείς με όλο σου το είναι, οχι το εγώ. Τρέχεις με κομμένη την ανάσα από λαχτάρα πίσω απο τα όνειρά σου, καρδιοχτυπά το σώμα σου και η ψυχή σου μέσα σε αυτά τα όνειρα. Αυτά που πρέπει να κοιμηθείς, που πρέπει η συνείδηση σου να σου κλείσει τα μάτια για να δείς καθαρά, να ζήσεις.
Τελείωσε το παιχνίδι, ευχαριστώ που έπαιξες.
nassia kapa 